امام حسین (ع) در کلام ولی عصر (عج)

برای شناخت ماهیت وجودی هر شخصی، باید به نزدیک‌ترین کسان او رجوع کرد و با شنیدن گفته‌هایی که در آن تنها صدق گفتار مشاهده می‌شود، می‌توان افراد شناخت. بر همین اساس است که پناه بردن به کلام معصومین (ع) بهترین مرجع و منبع برای شناخت امامان معصومین (ع) به شمار می‌رود.
از بهترین توصیفاتی که راجع به حضرت امام حسین (ع) شده، توصیفی است که ولی عصر (عج) راجع به آن حضرت کرده است؛ آنجا که در خطاب خود به جد بزرگوارش امام حسین (ع) می‌گوید:

(تو ای حسین! برای رسول خدا فرزند و برای قرآن سند و برای امت بازویی بودی، در طاعت خدا تلاش‌گر و نسبت به عهد و پیمان حافظ و مراقب بودی، از راه فاسقان سر بر می‌تافتی، آه می‌کشیدی، آه آدمی که به رنج و زحمت افتاده، رکوع و سجود تو طولانی بود، زاهد و پارسای در دنیا بودی، زهد و اعراض کسی که از دنیا رخت برکنده است، با دیده وحشت‌زدگان بدان نگاه می‌کردی.)

امام مهدی (عج) در این عبارات، جد بزرگ‌وار و شهید خود را با 10عنوان ذکرکرده است :

ایشان در آغاز کلام، امام حسین (ع) را فرزند رسول خدا (ص) معرفی می‌کند. امام حسین (ع) نواده پیامبر اکرم (ص) بود و رسول خدا (ص) او را فرزند خویش می‌خواند.
امام زمان (عج) سیدالشهدا (ع) را سند و پشتوانه قرآن می‌خواند. قرآن، با اتکا به وجود مقدس، قیام و شهادت امام حسین (ع)، در جهان استقرار و گسترش یافت و هر آنچه را که قرآن کریم، در قالب الفاظ، بیان فرموده در وجود مطهر حسین (ع) مشاهده می‌شود.
بر اساس این گفته، امام حسین (ع) بازوی امت بود. امت اسلامی با وجود این امام دارای بازویی پرتوان و قدرتمند بوده و هستند و به همین دلیل می‌توانند همه قدرت‌های ضدخدایی را در هم بشکند و نابود سازد.
امام زمان در این بیان، امام حسین (ع) در راه اطاعت پروردگار، سخت‌کوش و تلاش‌گر بود. دعا، نیایش، ابتهال، نماز و مناجات شبانه وی در تاریخ، ضبط شده و خود مایه اعجاب آدمی است.
همچنین، در این بیان شریف امام حسین (ع) نگهدارنده عهد و میثاق معرفی شده است. عهد و پیمان با خداوند یا با مردم را هرگز نقض نکرد و ثابت و استوار روی پیمان خویشتن ماند و وفا کرد و در آخر نیز در راه وفای به عهد خود و یارانش شهید و زنان خاندانش اسیر شدند.
امام حسین (ع) از راه و روش فاسقان و فاجران روی‌گردان بود. هرگز روی به آنان نیاورد و تمایل به سوی آنان نکرد و چطور ممکن است کسی که «فناء فی‌الله» پیدا کرده به مخالفان فرمان پروردگار روی بیاورد و به آنان تمایل پیدا کند؟
امام حسین (ع) دردمندانه آه می‌کشید، چون ناله کسی که سخت به رنج و زحمت افتاده و بار سنگینی از غصه و اندوه در دل دارد و در سینه‌اش جراحتی التیام‌ناپذیر است.
امام شهید، رکوع‌ها و سجودهای طولانی داشت، مدت‌ها در حال رکوع و سجود می‌ماند و ذکر خدا می‌کرد. به نظر می‌رسد که این جمله، رمز شوق عمیق و ریشه‌دار آن بزرگوار به معبود و محبوب حقیقی‌اش خداوند متعال است و چون از خلوت با خدا و انس به ذات لایزال او لذت می‌برد، از این رو سجده را که درست خلوت با خداست طول می‌داده و احساس خستگی نمی‌کرده است.
سیدالشهداء (ع) نسبت به دنیا زاهد، بی‌رغبت و بی‌علاقه بود. دنیا در نظر مبارک و خدابین آن حضرت، جلوه و جلا و فروغ و بهایی نداشت. چنان از دنیا اعراض کرده بود که گویا به کلی از آن برکنده شده و قدم در سرای ابدی و جهان آخرت گذاشته است.
نظر امام حسین (ع) به دنیا، نظر وحشت‌زدگان بود. آنجا که نظر دیگران نظر خریداری و نگاه عاشقانه بود، نظر آن بزرگ‌وار به دنیا نظر انسان وحشت‌زده بود و نگاهش، نگاه دل بریدگان از آن، و بالاخره او از دنیا و زرق و برق آن در فرار بود که این چیزها در چشم انسان دریا دلی چون امام حسین (ع) کم‌ترین فروغی ندارد.