از "به رنگ ارغوان"  تا  "24"

نوروز امسال توی یکی از بهترین سینماهای شهرمون فیلم به رنگ ارغوان رو دیدم .
قبل از دیدن فیلم انواع تحلیل ها رو در موردش خونده بودم و با دستی پر به دیدنش رفتم . وقتی فیلم تموم شد واقعاً جا خوردم . داستان فیلم در مورد یکی از ماموران وزارت اطلاعات هست که در پوشش یک دانشجوی خنگ به یکی از دانشکده های دورافتاده در قلب جنگل می ره و در روستای محل اسکانش سوژه خودش که دختر جوان یکی از سرکردگان منافقین هست رو برای ردیابی پدرش تحت نظر می گیره و طی این مدت دلبسته دختر می شه و تا لو دادن عملیات هم پیش می ره .
 گذشته از اینکه تماشاگر در پایان فیلم نمی تونه بفهمه این فیلم روایتگر یک داستان عاشقانه ، اجتماعی ، امنیتی – جاسوسی و یا چیز دیگه ای هست که همه صاحب نظران در این خصوص نقدهای مفصلی ارائه داده اند ، مسئله بسیار مهم نحوه معرفی چهره یک نیروی اطلاعاتی ایرانه .
کاملاً واضحه که اولین شرط انجام کارهای بزرگ از خود گذشتگی و پا گذاشتن روی امیال و علائق شخصی هست و وای به کاری که بعد امنیتی و اطلاعاتی داره . اما در فیلم این سرباز گمنام امام زمان تا مرز یک جوان معمولی و بی تجربه معرفی می شه که با چند مرحله ارتباط با این دختر کنترل خودش رو از دست می ده و به خاطر اون نه تنها ماموریتش رو فاش می کنه ، بلکه از دستورات سرپیچی می کنه و پا در راهی می گذاره که در صحنه ای که فرمانده اون باهاش رو به رو می شه و جبران این رفتارش رو از خودش می پرسه ، جواب می ده باید حذف بشه ! یعنی می دونه اینقدر خطای بزرگی انجام داده که مستوجب مرگ شده .
همینجا بود که به یاد سریال آمریکایی 24 افتادم . نقش اول این سریال جک باور که مامور سازمان اطلاعاتی مبارزه با تروریسم آمریکاست ، در چند مرحله از این سریال حتی از جون همسر و فرزندش برای کشورش مایه می گذاره و در یک نگاه انجام وظیفه و دستورات رو اصلی ترین آرمان یک مامور آمریکایی معرفی می کنه .این در حالیه که به خوبی به فساد حاکم در سازمانش اشراف داره و با این وجود وظیفه رو با چیز دیگه ای عوض نمی کنه .
در به رنگ ارغوان به صورت ناشیانه ای سعی شده تا تخلف مامور رو با اشراف فرمانده هانش جبران کنه و در یک کلام بگه اگر مامور تخلفی کرد با اشراف مقامات بالاترش جبران می شه .
اما نکته مهم اینجاست که این تخلف یک تخلف حرفه ای یا عملیاتی نیست . بلکه مامور فیلم در بدیهی ترین و ساده ترین چالش های عاطفی به دام افتاده . این قضیه نه تنها از نظر حرفه ای ساختار و سیستم آموزش دستگاه اطلاعاتی کشورمون رو زیر سئوال می بره بلکه از نظر شرعی هم با شخصیت ماموری که مقید به نماز اول وقت و ... هست مغایرت داره .
در یک کلام این فیلم نه تنها در فیلمنامه و انتخاب موضوع شدیداً آماتور عمل کرده بلکه در معرفی اعضای سیستم اطلاعاتی کشور دچار ضعف شدیدی شده تا جایی که حتی توان رقابت با سریال های سرگرم کننده آمریکایی مثل 24 رو هم نداره و در عرصه معرفی شخصیت آرمانی یک مامور امنیتی به نسل جوان ، اونها رو مجاز به اشتباهات پیش پا افتاده دونسته ، در حالی که مشابه خارجی آرمانی ترین حالت ممکن رو از این نوع شخصیت به خورد مخاطبان خودش می ده .
امیدوارم با تلاش هنرمندان متعهد و شایسته کشورمون این حرکت نسنجیده با تولید فیلم ها و سریال های در همین ژانر و با محتوای ارزشی و آرمانی جبران بشه . چرا که سیستم امنیتی ما سرشار از این الگوهای آرمانی هست که اگر نبود عملیات های پر افتخاری مثل دستگیری ریگی و آزاد سازی دیپلمات ایرانی ربوده شده در پاکستان با امثال مامور معرفی شده در به رنگ ارغوان امکان پذیر نبود .