آشتی ملی ؛ تدبیر یا تحقیر ؟

در امتداد نا آرامی های سیاسی و اجتماعی بعد از انتخابات از طرف عده ای از شخصیت های سیاسی کشور طرح های مختلفی به اسم آشتی ملی ارائه شد .
جدیدترین اونها هم نامه سرگشاده محسن رضایی به رهبر معظم انقلاب بود .
صرف نظر از ادبیات جسورانه و دور از ادب این نامه ، محتوای این طرح قابل بررسی و توجه است .
اول : در کشوری با 72 میلیون نفر جمعیت ، خواسته های خلاف قانون اساسی ، عقل و شرع چند هزار نفر (البته نه از مردم عادی بلکه از افراد معلوم الحال ) و حرکات افراطی و ساختارشکن اونها مصداقی بر بحرانی بودن اوضاع کشور تلقی نمی شه .
پس اینکه فضای کشور رو بحرانی فرض کنیم خودش ایجاد و القاء بحرانه . یعنی نیازی به این زمینه سازی ها برای خاموش کردن آتشی که نیست وجود نداره .
دوم : بر فرض وجود بحران ، قائده عقلی ، قانون و شرع حکم می کنه که اون اقلیتی که با اکثریت مشکل دارند خودشون رو با اونها هماهنگ کنند . (قابل توجه مدعیان دموکراسی )
سوم : از اولین پیام رهبر معظم انقلاب بعد از انتخابات تا به امروز ، تاکید ایشون بر وحدت ، همگرائی جریانات و شخصیت های سیاسی و هواداران اونها بر اساس قانون بوده و هست . پس درخواست دعوت به وحدت اینجا معنی نداره .
یا سردار سابق (محسن رضایی ) تا امروز فرمایشات رهبری رو گوش نکرده اند و یا متوجه منظور ایشون نشده اند .
پس در هر دو صورت نیازی به ارائه طرح جدیدی نیست . بلکه نیاز به تجدید نظر در برنامه های اقای رضایی لازم به نظر می رسه . (البته باز خوانی و بازشنوی پیامهای رهبری هم برای ایشون قطعاً راهگشاست . )
چهارم : چرا آقای رضایی و دوستان خیلی محترمشون ! طرح آشتی ملی رو برای سران فتنه و معترضین به رای ملت ارسال نمی کنند و از اونها نمی خوان به رای و نظر قاطع مردم تمکین کنند ؟!! 
ارسال نامه به رهبری عزیز ، و درخواست تغییر مواضع از کسانی که عملکردشون بر اساس حق و قانون هست آیا به این معنی نیست که نظام و مردم یک کشور تسلیم هواهای نفسانی و قدرت طلبی چند نفر انگشت شمار بشوند ؟
برادر محسن و برادر محسن ها ؛ این تذهبون ؟
آغوش مردم و نظام برای بازگشت خطاکاران باز است اما تا کی ؟!